Legionella pneumophila w instalacjach wodociągowych wody ciepłej bytuje w tzw. martwych końcach instalacji (zastoiska). Najczęściej gromadzi się w osadzonej na powierzchni rur błonie biologicznej (tzw. biofilmie). Najbardziej lubi temperaturę ok. 35-37oC (przeżywa w zakresie 25-60oC). Rozwojowi bakterii w instalacji i narażeniu na nią zapobiega dezynfekcja, ale także stosowanie rozwiązań instalacyjnych i środków technicznych.
Wzrost średniej temperatury i coraz więcej dni letnich z bardzo wysoką temperaturą zwiększa ryzyko zakażeń bakteryjnych. Na przykład bakterie Legionella mogą pojawić się nie tylko w błonie biologicznej w instalacjach wodociągowych, ale też w miejskich fontannach…
Zagrożenie Legionellą pojawia się różnych przypadkach, np. po dłuższym przestoju instalacji wodociągowej. O taki problem nietrudno podczas epidemii COVID-19. W krajach europejskich od początku pandemii odnotowuje się zwiększoną liczbę przypadków legionellozy. Mogą one wiązać się ze źle przygotowanym ponownym uruchomieniem instalacji po przestojach.
Zalecenia Głównego Inspektora Sanitarnego powstały w odpowiedzi na stan pandemii. W tym okresie wiele budynków użyteczności publicznej i budynków zamieszkania zbiorowego pozostaje tymczasowo wyłączonych z użytkowania. Z zaleceń można dowiedzieć się, jak przygotować się do ponownego otwarcia budynków. Działania te związane są z zapobieganiem zakażeniom bakteriami z rodzaju Legionella.
21 stycznia 2021 roku weszła w życie nowa dyrektywa dotycząca jakości wody pitnej. Wprowadza ona ważne wymogi. Na przykład, jakość wody pitnej ma być zapewniona przez dostawcę nie tylko w punkcie poboru, ale też w kranie. Uwzględnia to wpływ instalacji wewnętrznej na jakość wody. Oznacza także, że ochrona przed Legionellą może pojawić się przynajmniej w niektórych budynkach.
Bakterie Legionella już na dobre zagościły w naszej świadomości… i w naszych instalacjach. Usuwanie Legionelli z instalacji można przeprowadzić na cztery sposoby. Każdy z nich ma swoje zalety i ograniczenia.
Od połowy października 2020 r., ze względu na pandemię choroby COVID-10, ograniczono użytkowanie wielu budynków. Instalacje w tych budynkach zaprojektowano na konkretne zużycie wody i ciepła (a nie na zużycie marginalne czy „magazynowanie”). Problemem staje się stagnacja instalacji. Służby administracyjne i instalatorzy powinni działać tak jak w budynkach użytkowanych okresowo (np. domy wypoczynkowe).