Instalacje c.w.u. w istniejących budynkach jednorodzinnych mogą mieć wiele wad. Przyczyniają się one do zwiększenia zapotrzebowania na energię, wystąpienia ryzyka sanitarnego, obniżenia komfortu użytkowania i zwiększenia kosztów podgrzewania wody. Dlatego planując termomodernizację, warto uwzględnić także wady instalacji c.w.u., która pracuje w budynku i zaplanować jej modernizację.
Zapotrzebowanie na energię do przygotowania c.w.u. w istniejących budynkach jednorodzinnych wynosi nawet 70–80 kWh/(m2 ∙ rok). Tyle samo energii może na ogrzewanie zużywać budynek po głębokiej termomodernizacji. Powodem jest na przykład zły stan techniczny instalacji c.w.u. lub przyzwyczajenia mieszkańców zużywających duże ilości wody. Dlatego przystępując do wyboru sposobu modernizacji instalacji c.w.u., pod uwagę należy wziąć cztery kryteria:
- komfort użytkowania (stabilna i odpowiednią temperatura – zgodnie z polskimi przepisami 55–60°C, wydatek i ciśnienie na wymaganym poziomie oraz stała dostępność wody);
- bezpieczeństwo sanitarne,
- koszty eksploatacji,
- koszt inwestycji.
Wady instalacji c.w.u.
- nadmierne zużycie wody (ciepłej i zimnej) z uwagi na korzystanie z baterii czerpalnych starego typu, np. dwuuchwytowych lub/i bez perlatorów,
- brak zaizolowania przewodów instalacji rozprowadzającej i cyrkulacyjnej, prowadzący do zwiększenia strat ciepła na dystrybucji i obniżenia temperatury wody w punktach czerpalnych,
- stałe krążenie wody w obiegu cyrkulacyjnym (jeżeli występuje) prowadzące do zwiększenia strat ciepła,
- niewystarczające zaizolowanie zasobników i podgrzewaczy ciepłej wody, prowadzące do zwiększonych strat ciepła w zasobnikach i obniżenia temperatury wody,
- wykorzystanie niskosprawnych kotłów lub pieców na paliwo stałe jako źródeł ciepła,
- stosowanie starych modeli energochłonnych pomp ładujących i cyrkulacyjnych,
- stosowanie w instalacji materiałów nieodpornych na korozję,
- zwiększone ryzyko zagrożenia rozwojem w instalacji groźnych dla ludzi bakterii, takich jak Legionella, z powodu obniżenia temperatury wody w obiegach i podgrzewaczu.
Dużym problemem w istniejących instalacjach c.w.u. jest korozja oraz odkładanie się kamienia. Do niedawna większość systemów była wykonywana z rur stalowych ocynkowanych. Zadaniem warstwy cynku jest ochrona stali przed korozją. Jak pokazują badania, warstwa ta sama ulega korozji, a jej tempo jest najwyższe w okolicach temperatury 65°C. Szybkość korozji powłoki cynkowej w temperaturze 55 i 60°C w stosunku do temperatury 50°C rośnie odpowiednio 3- i 8-krotnie. Dlatego pozostawienie rur stalowych ocynkowanych w istniejącej instalacji i podwyższenie temperatury wody ciepłej znacząco skraca żywotność rur. Również szybkość korozji stali wzrośnie o odpowiednio 15 i 30%. Jej tempo zależy dodatkowo od nasycenia wody tlenem. Produkty korozji oraz kamień wytrącający się podczas podgrzewania wody mogą się odkładać w instalacji. Powoduje to zarastanie przewodów lub powstawanie szlamu w podgrzewaczach. Miejsca te stają się ulubionym środowiskiem bytowania bakterii, przede wszystkim Legionella.